De Argentijnse bandoneonist, componist en arrangeur Marcelo Nisinman is een van de meest opmerkelijke musici die actief zijn op het gebied van de post-Piazzolla Buenos Aires tango. Zonder al te zeer aan te sluiten bij Piazzolla of te vervallen in de vintage trappings van revivalistische tango, heeft Nisinman zijn eigen persoonlijke, meeslepende pad gesmeed, in een richting die de traditie uitdaagt, het modernisme omarmt en een intelligente link legt tussen Argentijnse tango en een bijzonder Europese vorm van het genre, een weerspiegeling van de dualiteit van Nisinmans roots en de culturele sfeer van zijn geadopteerde thuis.

Een weerspiegeling ook van zijn geïnspireerde keuze van collega's. Het Nisinman Trio bestaat uit de Europeanen Alberto Mesirca op klassieke en elektrische gitaar en Winfried Holzenkamp op bas en ukelele. Holzenkamp ging naar Buenos Aires om tangobas te studeren bij Horacio Cabarcos en Heìctor Console, terwijl de in Italië geboren Mesirca een klassieke gitarist is van opleiding en in stijl, maar met kennis van Sefardische muziek en van het barokke luit- en gitaarrepertoire.

De barok is op dit album vertegenwoordigd in twee niet-tango arrangementen: Bachs Adagio en de Prelude in D van de 17e-eeuwse organist-componist Dietrich Buxtehude. Terwijl hij de oorspronkelijke contrapuntische rijkdom van deze stukken respecteert, brengt Nisinman ze naar een heel ander tonaal gebied. Als formidabele en vernieuwende componist in het genre wordt zijn relatie met de tangotraditie bemiddeld door een scherp gevoel voor het hedendaagse, zoals blijkt uit de drie originelen op dit album. Maar Nisinman's benadering van arrangeren wordt treffend omschreven met de Duitse term Bearbeitung, die herbewerking en heruitvinding van de verschillende muzikale parameters inhoudt. Zijn eigen composities en die van de twee giganten van de barok staan in suggestief reliëf tegenover vooruitstrevende arrangementen van tangostandaards, waarbij herkenbare elementen worden verplaatst, vertraagd en opnieuw gestart in nieuwe zones op het palet van instrumentale kleur. De bandoneoìn wisselt tussen legato en staccato, waarbij de variatie in aanslag en intensiteit de - al dan niet vreedzame - coëxistentie van het heilige en het profane binnen het tango-idioom vertegenwoordigt.