Geschreven bij De brieven van Mia
Dit boek is echt een mustread voor iedereen die meer van onze geschiedenis (en de huidige wereld) wil leren; elke oorlog draagt dezelfde emoties met zich mee, waar je als slachtoffer ook woont. Zelfs als je je eigen thuis ontvlucht voor de gruwelen en angsten waardoor je omringd bent, blijven onmacht, slapeloze nachten en frustraties je achtervolgen, het is nooit helemaal over...
Hier kan Laila (helaas) over meepraten. Haar vader zit nog steeds in het gevaarlijke gebied, terwijl zij en de rest van het gezin naar het vreemde Nederland zijn gevlucht. Het leren van een andere taal - reken maar dat Nederlands echt niet zo makkelijk is als je denkt! -, het uiten van haar gevoelens op een andere manier en vooral het praten over zichzelf zonder opnieuw kwaad te worden op de hele situatie en de mensheid valt Laila zwaar. Haar leven raakte mij diep; ze voelde zo echt, alsof ik haar dagelijks tegenkwam op straat maar haar nog nooit aan had durven spreken uit angst haar nog meer in verwarring te brengen. Het vluchten naar een ander land, terwijl je haast je hele leven achter je laat, is al moeilijk genoeg!
Ik was dan ook aangenaam verrast dat ze zich toch op den duur open durfde te stellen tegenover meneer Cohen, de oudere, norse man met een zolder waar een deel van zijn leven opgeborgen ligt. Hij praat daar liever niet over, al helemaal niet met een vreemd, jong meisje dat hem komt helpen opruimen. Wanneer ze meer gemeen lijken te hebben dan ze eerder tegenover elkaar hebben willen toegeven, groeien ze steeds meer naar elkaar toe, als echte ‘familie’. Laila is de persoon die meneer Cohen net het zetje in de juiste richting geeft om zijn verleden nu eens echt onder ogen te kunnen zien; hij laat op zijn beurt zien dat niet iedereen kwaad in de zin heeft en haar leven nog meer overhoop wil halen. Ze leren elkaar hoe mensen om kunnen gaan met andere talen en culturen, door de vooroordelen heen te prikken die ze stiekem van elkaar hebben en open te staan voor een ander wanneer de situatie hier om lijkt te vragen.
Het einde vond ik ontroerend, voelbaar en echt. Mia leert dat het leven soms niet in elkaar zit zoals je hoopt of denkt, maar ook dat je het een wending kan geven naar je dromen door vol voor je gevoel te gaan en op jezelf te vertrouwen. Meneer Cohen leert dat je mag dromen, ook al ben je bang voor de daadwerkelijke uitkomst wanneer deze droom meer écht dan een droom blijkt te zijn. Soms is een sprong in het diepe nodig om je gedachtes over een gebeurtenis op een rijtje te kunnen krijgen. Wat dat betreft hoop ik dan ook echt dat Mia en meneer Cohen nog lang bij elkaar langs zullen komen, want ze halen het beste in elkaar naar boven, zowel voor zichzelf als voor de rest van de wereld!
De brieven van Mia heeft een diepe indruk op mij gemaakt, en hoewel het een jeugdboek is, heb ik dit helemaal niet zo ervaren. Het is leerzaam, duidelijk geschreven en het neemt je mee naar het verleden, maar ook het heden en de toekomst van de wereld waarin wij nu leven. Het is absoluut een boek dat ik iedereen, jong of oud, aan zal raden, al is het alleen maar om te zien hoe sterk wij mensen zijn en hoe wij elkaar kunnen helpen als we ons in elkaars gedrag en leven zouden verdiepen!
