Pierre H. Dubois (1917) heeft met zijn biografie van Emants, Marcellus Emants. Een schrijversleven (1964), getoond een diepgaande kennis te bezitten van de Nederlandse literatuur uit de 19e eeuw en haar filosofische achtergronden.
Ook uit de hier gepubliceerde tekst, oorspronkelijk als feuilleton verschenen in Het Vaderland van 25 maart t/m 4 mei 1957, blijkt zijn meesterschap over deze periode.
De keuze van Allard Pierson als onderwerp van beschouwing is niet toevallig, zomin als de keuze van Marcellus Emants dat was: het belang van Pierson ziet Dubois in diens overtuiging ”dat het leven de moeite waard is geleefd te worden, maar tevens dat omtrent de zin ervan te weinig bekend is, terwijl dat toch het hele bestaan rechtvaardigen moet”. Het is hierin dat Dubois in Pierson een geestverwant schrijver herkent; zijn eigen werk steunt immers op een diepe innerlijke ervaring van onrust, twijfel en onzekerheid, op de tragische en paradoxale existentiële situatie van de mens.