"Ook in ons taalgebied is ‘Jiddisch’ al jaren synoniem met warme en tegelijk onderkoelde humor, een voorliefde voor het illusieloze en absurde, zelfspot beoefend als een der Schone Kunsten. Het vertolkt echter in de eerste plaats, en op een originele manier, een tegelijk diep religieus en zeer aards humanisme.
In de 10de eeuw weken groepen Italiaanse en Franse joden noodgedwongen uit naar het Rijnland. Hun Hebreeuws en Aramees, dat al door Romaanse invloeden was bevrucht, werd er dagelijks geconfronteerd met Duitse dialecten die het stilaan grotendeels opslorpten. Vier eeuwen later dreef de Zwarte Pest die joden naar Oost-Europa waar hun ‘Jiddisch’ verder werd versneden met Slavische elementen. Het kreeg kracht en aanzien vanaf het einde van de 18de eeuw toen het de gebeds- en onderwijstaal werd van het chassidisme, een religieuze en sociale beweging die hart en spontaneïteit verkoos boven wetten en tradities. Op haar beurt werd zij, een eeuw later, getemperd door het rationalisme en de joodse Verlichting.
Zoals in Alleen het hart is wijs dat een eigenzinnige keuze biedt uit de joodse wijsheid, wordt ook hier de voorkeur gegeven aan de onverwachte, geestige, respectloze, bitterzoete en Jiddisch wijsheid."