Big Daddy is de zoveelste in het rijtje waarin Adam Sandler met zijn vrienden komt opdraven. Eerlijk gezegd vind ik dat wel geinig, omdat je veel karakters herkent uit zijn andere films. Bovendien kan ik ook wel respect opbrengen voor een acteursgroep die op zo'n hechte manier met elkaar omgaat. Een paar namen: Rob Schneider, Steve Buscemi, Allen Covert en Peter Dante. Vooral de terugkeer van de homo en de metalheads uit Little Nicky kon me wel bekoren. Met die film is Big Daddy qua vermaak echter niet te vergelijken. En eerlijk gezegd ook niet met Sandler's eerdere werk als Billy Madison, Happy Gilmore of Airheads. Eigenlijk is dat best jammer, daar Big Daddy zo sterk begint. Het eerste half uur heb ik meerdere keren hard lachend op de bank gezeten. Dan blijkt echter de ware aard van deze komedie: een romantisch subplot en sentimenteel gejank tussen Sonny en Julian. De humor wordt vanaf dat moment naar de achtergrond geschoven en begint bovendien in herhalingen te vallen. Hierdoor eindigt Big Daddy als een komedie waarvan er al zoveel bestaan en is het predikaat goede komedie er niet op van toepassing. Erg jammer. Wel dient vermeld te worden dat deze film vele malen beter is dan sommige van Sandler's latere werk en dan doel ik met name op Punch-Drunk Love en Anger Management.
