Geschreven bij The Blade Itself
The Blade Itself is het eerste deel van Joe Abercrombie's The First Law Trilogy. De vervolgen zijn Before They Are Hanged en Last Argument of Kings (wat toch wel erg gave titels zijn, moet ik zeggen).
Ik zal afgaan wat de sterke en zwakkere punten zijn:
-De personages
Oh, de personages... Mocht je fan zijn van George R. R. Martin, dan zit je hier goed. Ben je moe van de heldhaftige redders in nood en al die andere clichés, dan ook. Ik vind het heerlijk dat ik geen enkel personage in dit boek zou kunnen aanwijzen dat 100% 'goed' is. De cast bestaat simpelweg uit eikels en grotere eikels. Dit betekent niet dat je je niet kan hechten aan de personages - integendeel. Het beste voorbeeld is Inquisiteur Glokta, de gehandicapte martelaar. Zijn gedachtes zijn hilarisch, en je kunt hem tot op zekere hoogte aardig vinden, maar hij is een donkere man die gruweldaden pleegt, en een die ik in het echte leven nooit als vriend zou willen hebben.
-De actie
Abercrombie schrijft goede actie, duidelijk en vloeiend geschreven. Er is actie genoeg in dit boek. Er is geweld en gevloek, precies waar ik van hou.
-De humor
De humor in dit boek is grappig, erg donker, en vooral aanwezig bij het personage Glokta. Ik heb meer dan eens hardop zitten grinniken.
-De wereld
Hoewel Abercrombie's wereld niet in de buurt komt van die van Martin qua complexiteit en levendigheid, is die toch interessant. De verschillende gebieden uit dit boek lenen zich prima voor het verhaal. We hebben geen kaarten (wat ik liever wel heb) maar die kun je vinden op internet.
-Het verhaal
Het verhaal is ook goed, maar ik ben er vrij zeker van dat TBI beter staat in de trilogie als geheel, dan als losstaand boek. Dat komt omdat er geen verhaallijnen worden opgelost, maar worden voortgedragen naar het volgende boek. Bovendien gebeurt er niet altijd evenveel. Het was nooit saai, er gebeurde altijd wel wat, maar in het grotere geheel ging niet elke verhaallijn even snel vooruit. Had het verhaal in minder dan 500 bladzijdes verteld kunnen worden? Ja, denk ik. Daarom had het verhaal kunnen profiteren van wat meer onverwachte wendingen of sterfgevallen.
Een pluspunt is dat Abercrombie, net als bijv. Martin en Matthew Stover, de gebruikelijke fatasy-clichés neemt - een oude tovenaar, een woeste barbaar, een pittige dame - ze door elkaar schud, en ze gebruikt als iets nieuws en onverwachts. Ze zijn aanwezig, maar voelen als iets anders, iets nieuws.
Conclusie: The Blade Itself is een goed openingsboek met sterke personages en actie. Ik heb al zin in de vervolgen, en ondanks wat minpunten kijk ik terug op dit boek met een glimlach.
