Ruim vijfentwintig jaar geleden werden de eerste vrouwelijke pastores in de R.- K. Kerk benoemd door de toenmalige bisschoppen. Om dat feit te memoreren werd dit boek geschreven. Ruim veertig vrouwelijke pastores werden ervoor geinterviewd en elf van hen komen uitgebreid aan het woord. Iets wat nog niet eerder gebeurde in boekvorm. Zij vertellen onder andere over wat zij verstaan onder pastoraat; over wat ze graag en minder graag doen; waar ze goed en niet zo goed in zijn; wat ze zwaar en moeilijk vinden en wat hun makkelijk afgaat. Over wat veel indruk op hen maakt, over hun voorgaan in de liturgie, over bidden en hun omgaan met God. Ze vertellen over de relatie met collega's en vrijwillig(st)ers, over de band met de bisschop en het bisdom en over of ze al of niet priester gewijd zouden willen worden. Uit dit boek wordt duidelijk dat vrouwelijke pastores een onvervangbare plaats hebben ingenomen in de katholieke kerk, al wordt ook duidelijk dat dat niet altijd zonder slag of stoot is gegaan. Er zijn ook verhalen over vastlopen, pijn, verdriet en eenzaamheid. Over onmacht, vooral in het omgaan met priesters.