'Het succes van het Requiem verraste Fauré nogal, want hij had het werk puur voor zijn eigen plezier en gebruik geschreven. Als organist vond hij de muziek die hij speelde bij begrafenissen onsympathiek, vooral omdat hij niet hield van de katholieke nadruk op angst voor het oordeel en op mogelijke kwelling. Fauré's Requiem reist van sombere mistroostigheid, met zonnestralen die geleidelijk door de wolken breken, naar de heldere hemel van In Paradisum.

La Naissance de Vénus ging vijf jaar vooraf aan het Requiem en het was duidelijk een werk dat hij zeer waardeerde, dus het is vreemd dat het zo verwaarloosd is in de opnamecatalogus. De reden kan liggen in de reputatie die het heeft verworven door de geschriften van verschillende experts, die weliswaar toegeven dat het werk 'zonder twijfel een van Fauré's mooiste orkestpassages' bevat, maar het vervloeken om zijn banale tekst en om de 'academische' muziek in het slotkoor. Het is waar dat de tekst, die werd geschreven door een rijke would-be auteur, niet Fauré's keuze was. Desondanks lag het onderwerp Fauré na aan het hart en veel van de muziek doet niet onder voor zijn beste.

Cantique de Jean Racine, dat bijna een onofficiële begeleider van het Requiem is geworden, werd in feite vele jaren eerder geschreven, in 1865, toen Fauré net twintig was. Door de sobere, heldere harmonieën en soepele melodische lijnen lijkt het een natuurlijke pendant van het veel latere Requiem. Fauré componeerde Pavane in de zomer van 1887, oorspronkelijk voor orkest alleen, en droeg het op aan gravin Elisabeth Greffulhe. Hij haalde haar neef over om een tekst bij de muziek te schrijven en verwerkte die naar behoren in de versie die hier is opgenomen.