Geschreven bij Ogdens Nutgone Flake
Ogdens' is een van de meest interessante albums aller tijden. Kopen! Maar niet deze uitvoering, want van de geluidskwaliteit ben ik niet onder de indruk. Waar ze wel op scoort zijn de extra nummers, al zijn die bij lange na niet zo goed als de Ogdens' nummers.
Wat is er dan zo interessant aan deze plaat? De eerste nummers klinken als wat we van een goede band uit de sixties gewend zijn; het openingsnummer is instrumentaal en ligt
prettig in het gehoor; Afterglow, Long Agos and Worlds Apart en Song of a Baker zijn rockers. De muziek is erg vrolijk en de gitaren scherp. Renee en Lazy Sunday Afternoon zijn
zeer Brits, inclusief de humor. Daarna begint wat de plaat zo opvallend maakt; alle volgende nummers gaan over een door de band zelfverzonnen sprookje over Stan - hij wordt geintroduceerd in het nummer Happiness Stan - die op zoek gaat naar de andere helft van de maan. Als vanzelfsprekend gaat hij in de volgende nummers avonturen beleven. Elk nummer wordt ingeleid en/of afgesloten door een verteller, die net als de Small Faces zelf niet zijn best doet om zijn Englishness te verdoezelen. Amusant is het in elk geval. Ten indruk:
'Now after a little lapse of time,
Stan became deep hungry in his tumbload.
Oh, after all he struggly tricky out several milode,
and anyone would suffer under this.
So suddenly he dood a deep thoucus,
out with his lunchy bag,
just about to do a little nibbload of his mincy meaty, when.......'
Het album verdient een negen, maar vanwege het afstandelijke geluid en de toevoeging van mindere singletjes blijft het bij een zes-zeven.