Laat ons eerlijk zijn: Phil Collins krijgt geen plaats in het rijtje van de betere singer-songwriters (het rijtje waarin we o.a. Nick Cave, Tom Waits en Elvis Costello terugvinden). Of dat terecht is, hangt er maar vanaf. Tijdens zijn latere werk, zeg maar vanaf het midden van de jaren negentig, produceerde de man inderdaad een paar miskleunen. Jammer genoeg overschaduwen die zijn platen uit de jaren tachtig waarvan er sommige gewoon uitstekend zijn, onder andere deze Face Value. Luister maar naar de aanstekelijke funky blazers op I Missed Again en de geweldige bass op This Must Be Love. De stroperigheid waarmee Collins in latere jaren geassocieerd wordt is hier nergens te vinden, zelfs niet in de ballads. Die ademen een hartverscheurende oprechtheid uit. De cover van The Beatles' Tomorrow Never Knows is minstens even goed als het origineel. Ik neem aan dat we het niet moeten hebben over In The Air Tonight, met die beroemde druminval als ultiem kippenvelmoment, en gemakkelijk het beste nummer dat Collins ooit geschreven heeft.
